ωή

Α

επιφών. ε, εσύ («ἀναβοῶσα, ἧ κατεῑδες ὠὴ τὰς κύνας;», Ξεν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Δισύλλαβη μορφή τού επιφωνήματος ὤ* (πρβλ. λατ. ōhē)].